فرصت را غنیمت بدانیم

حال در این باره چند نکته وجود دارد:

نخست: اجرایی شدن الگوی جدید قراردادهای نفتی می تواند پاسخی به مطالبات عمومی و اجتماعی مردم باشد. امروز، بارها و در سطحی وسیع، در رسانه‌های فراگیری چون تلویزیون، گفته ایم که قطر، عربستان و عراق و غیره از میدان‌های مشترک سهم بیشتری می برند، حال می توان از رهگذر این الگوی قراردادی شرایط را برای رسیدن به سهم و حق واقعی خود از این منابع نفتی مهیا کرد.

دوم: برای حفظ وجب به وجب این خاک، جوانانی را از دست داده ایم. دارایی ما همین سطح و مساحت جغرافیایی زمین نیست و بلکه این دارایی می تواند، تا عمق هزار تا سه هزار متری هم محفوظ بماند به شرط آن‌که فناوری وجود داشته باشد، عمق این خاک و منابع آن هم بخشی از سرزمین ماست. همه می گویند در جنگ هشت ساله و دوران دفاع مقدس ایرانیان ایستادند و نگذاشتند که یک وجب از خاکشان از دست رود و منافع ملی شان را حفظ کردند، از این رو امروز هم باید از سهم و حق خود از این منابع زیر زمینی دفاع کنیم.

سوم: نخستین نقطه ای که مورد تحریم اقتصادی قرار گرفت صنعت نفت و شرکت های وابسته به آن بود. تحریم کنندگان این استدلال را داشتند که بنیان اقتصاد ایران، نفت است. هنگامی که اقتصاد ایران تامین باشد،او سراغ مسائل نظامی و دفاعی می رود، پس ما برای این‌که نگذاریم ایران از نظر دفاعی و نظامی پیشرفت کند، گلوگاه نفت را تحت فشار بگذاریم و تحریم اقتصادی شدیدی اعمال کنیم اما این فضا تغییر کرده است و هم اکنون شرکت هایی که رفته بودند، دوباره بازگشته اند. تابویی که علیه ایران ایجاد شده در حال شکسته شدن است. زمانی‌که شرکت های بزرگ نفتی همچون، انی ایتالیا، بی پی انگلیس، توتال فرانسه و .. بیایند خود به خود آن ترس و جو روانی که شرکت‌های دیگر و کوچکتر دارند از میان می رود و آنان نیز برای همکاری و سرمایه گذاری به سمت بازار ایران روی خواهند آورد. بنابراین در این باره کافی است که گام‌های نخست را برداریم و حداقل دو قرارداد امضا کنیم، سپس خواهیم دید که فضا چگونه تغییر می کند.

چهارم: در سالهای گذشته عقب افتادگی‌های زیادی در صنعت نفت، داشتیم، در این سال‌های تحریم و جنگ، بنا بر شرایط پیش آمده الویت‌های دیگری را برای خود تعریف کرده بودیم و چه بسا هم که همگی لازم بوده‌اند اما اکنون باید به هوش باشیم و برنامه ریزی دقیق انجام دهیم ضمن این‌که لازم است تا، اولویت بندی و هدف گذاری داشته باشیم. فرصت بسیار خوبی است تا نسبت به صنعت نفت ایران بازیابی داشته باشیم.

پنجم: تاکید دارم که باید فرصت را غنیمت دانست، زیرا زمانی شما به سوی طرف خارجی می روید اما اکنون آنها هستند که به سوی ما آمده‌اند، همین چند روز پیش رئیس کمسیون اقتصاد و انرژی آلمان و هیئت همراه خود در مجلس شورای اسلامی مهمان ما بود. همه می آیند و خواهان همکاری هستند. اکنون که ولع برای همکاری‌ها ایجاد شده است می توانیم با امضای قراردادهای مناسب در شرایط پساتحریم به نقطه قابل اعتنا و اتکا خود برسیم، مشروط بر این‌که بخش خصوصی واقعی را وارد کار کنیم و از آنها کار بخواهیم و در صورتی که دانش و فناوری را دریافت کرد به او امتیاز بدهیم تا ایجاد انگیزه کنیم. زیرا بدون بخش خصوصی واقعی همه راه‌ها و کارهای ما به نتایج مطلوب نمی رسد.