قرارداد اخیر دولت با توتال فرانسه موجبات حملات شدیدی از سوی تندروها به دولت را فراهم کرده است. تندروها در چند روز اخیر تیترها و گزارشات فراوانی علیه شرکت فرانسوی توتال در رسانههای خود به صورت برجسته منعکس کردهاند؛ تیترهایی از قبل «صدای پای استعمار میآید»، «قرارداد با توتال، یادآور قراردادهای استعماری»، «شرکتهای نفتی همچون […]
قرارداد اخیر دولت با توتال فرانسه موجبات حملات شدیدی از سوی تندروها به دولت را فراهم کرده است. تندروها در چند روز اخیر تیترها و گزارشات فراوانی علیه شرکت فرانسوی توتال در رسانههای خود به صورت برجسته منعکس کردهاند؛ تیترهایی از قبل «صدای پای استعمار میآید»، «قرارداد با توتال، یادآور قراردادهای استعماری»، «شرکتهای نفتی همچون دوران استعمار به ایران آمدند»، «چرا حقایق توتال را به مردم نمیگویید» و « قرارداد توتال پشت درهای بسته».
به گزارش یوپتا، صادق زیبا کلام در آرمان با این مقدمه نوشت: “این تیترها صرفا بخشی از مجموعه ادبیاتی است که ظرف هفته گذشته تندروها خطاب به وزارت نفت و دولت آقای روحانی در رسانههای خود منعکس کردهاند که خلاصهاش این است که قرارداد نفتی با توتال قراردادی استعماری است و در حالیکه نهادهای سازندگی در کشور حاضرند این قراردادها را اجرایی کنند اما دولت آقای روحانی به جای اینکه آنها را در اولویت قرار دهد و از امکانات داخل کشور استفاده کند، اصرار به بستن قرارداد با غربیها دارد تا پای آنها را به کشور باز کند. واقع مطلب آن است که از صدر تا ذیل مطالب تنها برخطاست و اگر نگفته باشیم بر دروغ است. در حقیقت عوامفریبی محض است. جهت اطلاع مردم ایران، در دولت احمدینژاد بهواسطه تحریمها شرکتهای بزرگ نفتی از ایران رفتند و بسیاری از پروژههای عسلویه و پارس جنوبی معطل ماند و هیچیک از کارفرمایان داخلی اعم از بخش خصوصی و دولتی تکنولوژی لازم را نداشت تا پارس جنوبی را راهاندازی کند. بنابراین قرارداد با توتال گامی بزرگ در جهت احیای بخش انرژی ایران است. ضمن اینکه براساس برخی تخمینها حدود ۲۰۰میلیارد دلار باید در بخش انرژی ایران سرمایهگذاری شود تا ایران بتواند تولید نفت را در حد پنج میلیون بشکه در روز حفظ کند. حتی اگر به فرض چنین تکنولوژیای در اختیار شرکتهای ایرانی بود که «نیست» دولت ۲۰۰میلیارد دلار سرمایه را از کجا باید تامین کند تا بتواند همچنان تولید نفت را در سالهای آینده به میزان فعلی حفظ کند؟ متاسفانه آنچه تندروها به مردم نمیگویند، روی دیگر سکه توتال است. بهواسطه تحریمهای قبل از برجام، قطر توانسته بود به پیشرفت در پارس جنوبی ادامه دهد. حاصل آنکه قطر توانست در آن سالها دو برابر ایران از میدان مشترک پارس جنوبی برداشت کند. در سال ۱۳۹۲ حجم گازی که قطریها از پارس جنوبی برداشت کردند ۵۰هزارمیلیارد تومان – درست خواندید، ۵۰هزارمیلیارد تومان – بیشتر از ایران بود. به عبارت بهتر، هر مقدار ایران از پارس جنوبی برداشت کرده بود، قطر سهمیلیون نفری۵۰هزارمیلیارد تومان از جمهوری اسلامی ۸۰میلیونی در سال ۹۲ گاز از حوزه مشترک بیشتر برداشت کرده بود. برجام و برداشته شدن برخی تحریمها موجب شد شرکتهای غربی بتوانند به ایران بازگردند که توتال یکی از آنها بود. تندروها این را به مردم ایران نمیگویند که در نتیجه برداشته شدن بخشی از تحریمهای بعد از برجام و بازگشت شرکتهای بزرگ نفت و گاز بینالمللی به ایران از اوایل سال۹۶ حجم برداشت ایران از پارس جنوبی به میزان برداشت قطر رسیده است. به عبارت بهتر، در سال ۹۶ دولت دیگر درآمد ۵۰هزارمیلیارد تومان را از دست نخواهد داد. محض اطلاع، تندروها برای اینکه بفهمند این مقدار یعنی چه مقدار بودجه، باید گفت در سال گذشته کل بودجه عمرانی کشور به ۱۳هزارمیلیارد تومان هم نمیرسید و کل بودجه محیطزیست ایران ۳۰۰میلیارد تومان هم نبود. اکنون میتوان درک کرد که۵۰هزار میلیاری که قطر سهمیلیونی از ایران۸۰میلیونی از پارس جنوبی بیشتر برداشت کرده، یعنی چه میزان!”