وزیر کار و رییس کمیته پیگیری نفت‌کش سانچی گفت: اتفاق پیش آمده آن قدر عظیم بود که بنده خارج از عرف دیپلماتیکم عمل کردم و بدون پروتکل در اتاق عملیات چین حضور یافتم.

علی ربیعی، امشب در گفتگوی ویژه خبری شبکه ۲ سیما گفت: از ساعت اولیه حادثه نفتکش سانچی جلسه اضطراری در سفارت چین تشکیل شد و موضوع بلافاصله به اطلاع رئیس‌جمهور رسید و جلسه ستاد بحران در وزارت امورخارجه تشکیل شد.

او گفت: اتفاق پیش آمده آن قدر عظیم بود که بنده خارج از عرف دیپلماتیکم عمل کردم و بدون پروتکل در اتاق عملیات چین حضور یافتم.

رییس کمیته پیگیری نفت‌کش سانچی گفت: حجم انفجار و میزان بالای آتش و ذوب شدن کشتی و گازهای سمی باعث از بین رفتن افراد روی نفتکش سانچی در ساعات و دقایق اولیه شد. شایعه پراکنی های مختلف از جمله برخورد موشک و حمل بار به سمت کره شمالی کذب محض است

ربیعی گفت: کشتی ۱۱۱ هزار و ۵۱۰ تن میعانات گازی داشت که در ترکیب با هوا اسید سولفوریک تشکیل می‌داد. افرادی که اظهارنظرهای بیهوده می‌کنند حتی یک روز در چنین کشتی نبوده‌اند. این انفجار دود ۸۰۰ متری ایجاد کرده بود.

او گفت: برخی انتقاد می‌کنند شما که می‌دانستید خدمه در ساعات اولیه جان باخته‌اند چرا اقدام کردید؟ بنده می‌گویم اگر حتی یک اپسیلون امید وجود داشت وظیفه انسانی ما بود که برای نجات اقدام کنیم.

وزیر کار گفت: فردا (سه شنبه) ساعت ۱۱ مصاحبه مطبوعاتی در رابطه با حادثه نفت‌کش سانچی برگزار می‌شود تا به همه ابهامات پاسخ دهیم. روز پنج‌شنبه مجلس ختم ملی برگزار خواهد شد. دریانوردان ما شهیدان خدمت در راه اقتصاد مقاومتی بودند.

او گفت: متخصصین چینی اعلام کردند در تاریخ دریانوردی امکان ورود به داخل محموله سمی وجود نداشته است.

ربیعی گفت: نفت‌کش سانچی با پرچم پاناما حرکت می‌کرد زیرا هزینه‌های بازرگانی آن کمتر است. جعبه سیاه پملپ شده است و باید پاناما، ایران، چین و سازمان‌های بین المللی در بازگشایی آن حضور داشته باشند.

او گفت: هر چه در توان داشتیم به کار گرفتیم تا بتوانیم به بررسی دقیق موضوع بپردازیم. اطلاع رسانی غلط پیرامون نفت‌کش سانچی خیانت به افکار عمومی است و نباید سبب ایجاد ابهامات در میان افکار عمومی شویم.

ربیعی گفت: تلاش می‌کنیم چند غواص برای فیلمبرداری به اطراف نفتکش سانچی بروند تا به لحاظ فنی و علمی بررسی کنیم که آیا می‌توان به داخل کشتی ورود پیدا کرد یا خیر! یکی از برنامه‌هایمان این است که سرانجام کشتی غرق شده را رها نکنیم.