صنایع صوتی و تصویری جزو صنایع پیشتاز محسوب می‌شود؛ در مورد اینکه صنعت صوتی و تصویری در چه وضعیتی قرار دارد و چه دستاوردهایی داشته و یا سهم بازار صادرات ایران چقدر است، توضیحاتی در ادامه آمده است.
صنایع صوتی و تصویری جزو صنایع پیشتاز محسوب می‌شود؛ در مورد اینکه صنعت صوتی و تصویری در چه وضعیتی قرار دارد و چه دستاوردهایی داشته و یا سهم بازار صادرات ایران چقدر است، توضیحاتی در ادامه آمده است.
بابک ثقفی، مدیرعامل شرکت مادیران در مورد این مباحث مصاحبه‌ای با شبکه ایران کالا داشته است که متن کامل این مصاحبه را در ادامه می‌خوانیم.
* بر اساس مرکز آمار ایران و بانک مرکزی، ۲۵ میلیون خانوار ایرانی حداقل یک تلویزیون در خانه دارند از این بازار گسترده چه سهمی به شما به‌عنوان تولیدکننده داخلی رسیده است؟
سایز بازار ایران سالی ۲ میلیون عدد است که یک میلیون و سیصد هزار عدد داخل کشور تولید می‌شود که بخشی برندهای خارجی هستند که داخل ایران تولید می‌شوند و بخشی هم برندهای داخلی مثل ایکس‌ویژن هستند که داخلی تولید می‌شوند. ۷۰۰ هزارعدد هم به‌صورت کاملا قاچاق وارد می‌شود. این در حالی است که در سال ۹۶ با مراجعه با سایت‌های گمرگ، ۳ هزار عدد هم تلویزیون ثبت رسمی نشده است. چرا باید این حجم قاچاق بشود؟ همه عرضه‌کنندگان ظرفیت خالی برای پر کردن فضای قاچاق دارند. بخشی حدود ۳۰ تا ۳۵ درصد بازار در اختیار قاچاق است که می‌تواند به‌صورت کامل در اختیار تولید قرار بگیرد.
* شائبه‌ای که ایجاد شده که برای کاهش هزینه تولید شرکت‌ها خودشان زمینه قاچاق ر فراهم می‌کنند، تا چه حد درست است؟
قاچاق توسط یک شخص با یک گروه انجام نمی‌شود، توسط اشخاص مختلف انجام می‌شود و افراد بسیار متنوعی هستند که اینکار را انجام می‌دهند. من موافق این حرف نیستم که شرکت‌ها این قاچاق را مدیریت می‌کنند. قاچاق توسط سواستفاده قاچاقی‌ها از مارکتینگ برندهای کره‌ای انجام می‌شود. بدون ارائه خدمات پس از فروش مناسب و بدون پرداخت مالیات بر ارزش افزوده و مالیات بر عملکرد. با توجه به اینکه هزینه‌های بازاریابی را یک شرکت دیگر می‌دهد. با استفاده از این مزیت، کالا را با هزینه پایین‌تر می‌فروشند.
تولیدکننده داخلی که که برند خارجی را در ایران تولید می‌کند به دلیل تحت کنترل و نظارت بودن شرکت مادر، خیلی آزادی عمل مثل ما ندارد که بتواند قدرت چانه‌زنی متفاوت داشته باشد. مزیت این شرکت‌های خارجی به این است که به تکنولوژی شرکت‌های خارجی دسترسی مستقیم دارند به‌خصوص شرکت‌های کره‌ای که استاد بازاریابی هستند.
* برند شما بعنوان ایکس‌ویژن چقدر توانسته با این‌ها رقابت کند؟
مادیران از ۱۳۴۳ سال شکل گرفته است، ما برند ایکس‌ویژن را از ۱۳۷۳ بعد جنگ وقتی کشور نیاز به اشتغال داشت شروع کردیم. تلویزیون و برند ایکس‌ویژن را ۱۰ سال پیش شروع کردیم. سال اول با وجودی که همه امکانات را داشتیم ۲هزار عدد تولید کردیم. بلافاصله به این نتیجه رسیدیم که مادامی که نتوانیم خودمان تولید داشته باشیم، نمی‌توانیم قطعات تلویزیون را خودمان انتخاب کنیم و نمی‌توانیم روی کیفییت قطعات مسلط باشیم و روی قیمت قدرت چانه‌زنی نخواهیم داشت. این شد که بلافاصله کار طراحی را در دستور کار قرار دادیم. از تلویزیون‌های کوچک شروع کردیم، ۲۲ اینچ ۲۴ و ۲۹ اینچ. در حال حاضر ۵۰ درصد جنس برای خودمان است و ۵۰ درصد را از شرکت‌های CKD کار می‌خریم. وقتی وارد خرید سی‌کی‌دی می‌شویم، از ۹۰ تامین‌کننده قطعه می‌خریم. در صنعت الکترونیک در مجموع ۴ کشور قطعه دارند. چین، کره، تایوان و ژاپن. ما قطعه‌سازی نداریم. مثل کشورهای دیگر.
ترکیه تلویزیون را به همین ترتیب کار می‌کند. قطعه از چین می‌خرد، تولید می‌کند و مصرف داخلی و صادراتش را انجام می‌دهد. مصر و برزیل هم به همین ترتیب. ما هم همین کار ر شروع کردیم ولی اگه واحد طراحی خودمان را نداشتیم نمی‌توانستیم با این شرکت‌ها رقابت کنیم.
* چقدر از سهم بازار در اختیار شماست؟
۱۲درصد و شرکت‌های کره‌ای تقریبا ۷۰ درصد بازار را دارند.
* چقدر به توانمندی طراحی داخلی می شود اعتماد کرد؟
از روز اول اینجور نبوده است. الان تیم قابل توجهی روی آن کار می‌کنند و ما وقتی شروع کردیم متوجه شدیم بدون این نمی‌توانیم پیش برویم.
در دنیای رقابت ما باید کیفیت، قیمت و تکرارپذیری محصول را داشته باشیم. برای داشتن این ۳ باید دانش داشته باشیم در غیر این صوت نمی‌توانستیم به اینجا برسیم که تلویزیون‌های سایزهای مختلف و کیفیت‌های مختلف داشته باشیم. ما این را سال دوم، سوم فهمیدیم.
* شما به‌عنوان یک تولیدکننده تلویزیون در ایران می‌توانید نیم‌نگاهی به بازاهای خارجی داشته باشید؟
واقعیت این است که ما برای اینکه صادر کنیم باید به یک تیراژ قابل قبول یا خودمان برسیم یا حمایت خاصی داشته باشیم که در رسیدن به این تیراژ ما را همراهی کند. در حال حاضر هیچکدام از این دو در صنعت الکترونیک ایران متصور نیست.
از لحاظ تکنولوژی تولید اجازه بدهید با ترکیه مقایسه داشته باشیم. ترکیه جمعیتش به اندازه ماست. مصرف تلویزیون یک مقدار بیشتر از ما است و ۲۰ میلیون در سال تولید تلویزیون دارند و بیشتر صادر می‌شود. آیا قطعات و پنل را خودشون تولید می‌کنند؟ خیر. این ۳ میلیون ماکزیمم سقف بازار ترکیه است که نصفش خود ترک‌ها هستند و مابقی کره‌ای‌ها هستند.
* با توجه به تقسیمات صنعتی در دنیا به‌خصوص در زمینه الکترونیک قابل تصور هست که کشوری ۰ تا ۱۰۰ محصول را خودش داخل تولید کند؟
اصلا در هیچ صنعتی این امکان وجود ندارد. قطعه‌ای در الکترونیک هست به اسم IC که مجموعه‌ای از قطعات کوچک است و ما هم می‌توانیم از کنار هم چیدن قطعات کوچیک آن را بسازیم. استاد من در دانشگاه می‌گفت مهندسی که به جای استفاده از IC خودش قطعات را کنار هم قرار بدهد و بسازد، مهندس عاقلی نیست!
مهندسی یعنی در کنار هم قراردادن قطعات. شما ساختمان را فرض کنید یک مهندس ساختمان همه قطعات را خودش نمی‌سازد؛ دلیلی ندارد همه قطعات را یک نفر در داخل بسازد. در ۹۰ درصد صنایع ما این کار بی‌معنی است.
* واقعا کیفیت محصول داخلی آنقدر پایین است که عقلانی است که ما محصول خارجی بخریم؟
در صنعت الکترونیک این چیزها تقریبا بی‌معنی است. در مورد کیفیت. وقتی قطعات توسط شرکت‌های ثابتی ساخته می‌شود و همه از آنجا می‌خرند. جمعا ۵ شرکت پنل‌ساز در دنیا وجود دارد که همه از آنها می‌خرند. تلویزیون‌های برندهای خارجی می‌توانند یک یا دو مدل سطح بالا داشته باشند که به شخص دیگری نمی‌دهند. ۹۰ درصد محصولاتمان را اگر روی برند برچسب بزنیم قابل تشخیص با برندهای درجه اول دنیا نیست.
فرق در این است که وقتی صحبت از برند ایکس‌ویژن می‌شود و خودمان تولید می‌کنیم. ما سرباز ایران هستیم. وقتی اسم محصول شرکت خارجی می‌شود تفاوت قیمت از ما خواهند خواست. وقتی مواد اولیه تلویزیونی که ۲۰۰ دلار است به شرکت خارجی ۲۴۰ دلار باید بدهیم تا در ایران تولید کنیم ما ۱۹۰ تا ۲۱۰ دلار می‌خریم و باید ۲۴۰ تا ۲۵۰ بخرند. از آنجایی که واردکننده برای بازاریابی هزینه کرده و در تکنیک‌های بازاریابی باعث شده تصور مردم به سمتی رفته است که تفاوت دارد.
خدا راشاکرم که در مدت ۹ سال پیش از ۲ هزار عدد تلویزیون تولید کردیم در حالی که پارسال ۱۶۵ هزار عدد تلویزیون فروختیم هر ساله نیز رشد خواهیم کرد. یعنی مردم به ما اعتماد کردند.
* مشکلات از نظر شما در این صنعت چیست؟
این روزها مشکل ارز گریبانگیر همه است. صنعتی که ما در آن هستیم مشکل قاچاق دارد. قاچاقچی ۳۰% هزینه‌های ما را نمی‌دهد. هزینه‌های بازاریابی، مالیات بر ارزش افزوده، مالیات بر درآمد و بیمه. بنابراین برای قیمت عرضه ۳۰ درصد از ما جلوتراست.
مسئله دیگر بحث شفافیت است. شرکتی هستیم که ۱۰۰ درصد شفاف هستیم. همیشه هم سربلند بیرو ن آمدیم .
مسئله دیگر نیمه‌شفاف بودن اقتصاد است که می‌شود نامش را قاچاق و غیر قاچاق گذاشت.
مسئله بعدیمان سازمان‌های دولتی ما هستند. ما یک تیم داریم که پاسخگوی گمرگ، دارایی، بانک، تعزیرات و سازمان حمایت هستند.
قوانین نیز قابل تعبیر و تفسیر هست که این تفسیرهای مداوم واقعا دردسرساز هستند.
متناسب نبودن سود بانکی نیز معضلی است و مجموعه این موارد باعث می‌شود ما به‌عنوان یک تولیدکننده روزگار سختی را سپری کنیم.
