هر کس در شرایط و دستاوردهای جمهوری اسلامی و واقعیت تازه بین المللی، پس از امضای توافق هسته ای تأمّلی کند، عواملی را می یابد که قدرت واشنگتن برای محاصره قاطع ایران و به عزلت کشاندن آن را تضعیف می کند.
حسين عطوي در الوطن نوشت: هر کس در شرایط و دستاوردهای جمهوری اسلامی و واقعیت تازه بین المللی، پس از امضای توافق هسته ای تأمّلی کند، عواملی را می یابد که قدرت واشنگتن برای محاصره قاطع ایران و به عزلت کشاندن آن را تضعیف می کند… اما این عوامل کدامند؟
به گزارش «یوپنا»، این روزنامه عرب زبان ادامه داد: عامل اول، موفقیت ایران در ایجاد یک اقتصاد پیشرفته بر پایه زراعت و صنعت، خودکفایی در زمینه های مختلف غذایی و ساخت دارو برای بیماری های مزمن، تولید انرژی هسته ای صلح آمیز و پیشرفت در زمینه های مختلف است. و این پیشرفت های مهم در جهت تقویت ظرفیتهای اقتصادی، هسته ای و علمی ایران در مرحله ای اتفاق افتاده است که این کشور در محاصره اقتصادی، پیش از امضای توافق هسته ای قرار داشت. همین نکته به خوبی شکست ایالات متحده و دولتهای غربی در زمینه تحقق اهداف خود از محاصره و ناچار شدن آنها در ورود به مذاکرات طولانی و دشوار با تهران نشان می دهد؛ مذاکراتی که در نهایت منجر به تسلیم شدن این دولتها در برابر حق برخورداری ایران از برنامه های هسته ای صلح امیز شد..از این رو، ایران امروز، نسبت به مرحله قبل، از بیشترین توانایی لازم برای مقابله با تحریمهای اقتصادی جدید بهره مند است.
عامل دوم: موضع بین المللی پیش از توافق هسته ای، یعنی در مرحله تحریمهای سابق، التزام بین المللی به تحریمهای ایران، زیاد بود و این تحریمها مورد حمایت شورای امنیت قرار داشت و حتی روسیه و چین نیز از نظام تحریمها حمایت می کردند، اما امروز، واقعیت کاملا برعکس شده است؛ آمریکا به تنهایی اعمال تحریم می کند، بی آنکه از حمایت هم پیمانان اروپایی اش برخوردار باشد.
عامل سوم: برعکس تحریمهای پیشین، تعدادی از دولتهای هم پیمان ایالات متحده اعلام کرده اند که موافق پایبندی به تحریمهای جدید آمریکا نیستند و حتی دولتهای اروپایی تاکید کرده اند که به تعهدات خود در قبال ایران عمل خواهند کرد.
عامل چهارم: شکست واشنگتن در عملی کردن محاصره فراگیر در زمینه صادرات نفت و گاز ایران است؛ همانطور که دولت ترامپ به ناچار، ۸ دولت را از تحریمها معاف کرده و به آنها اجازه ادامه صادرات نفت و گاز را داد؛ به این دلیل که برای واشنگتن محرز شده بود که این دولتها حتی در صورت اجبار واشنگتن، هرگز به تحریمها پایبند نمی مانند؛ پس بهتر بود که ایالات متحده برای حفظ هیبت و جایگاه بین المللی خود، این کشورها را از تحریمها معاف می کرد تا با مخالفت آنها با تصمیم خود مواجه نشود.
مهمترین این دولتها، چین، هند، ترکیه، کره جنوبی و ژاپن هستند که بیشترین میزان نفت و گاز ایران را خریداری می کنند و همین مساله به شکل واضحی نشان دهنده شکست هدف اساسی این تحریمها، یعنی به صفر رساندن صادرات نفت ایران، برای محروم کردن تهران از مهمترین منبع درآمد خارجی اش است.
لازم به ذکر است حتی در صورتی که واشنگتن موفق به اعمال محاصره فراگیری علیه صادرات نفت ایران شود، این مساله پیش از هر چیز، به منافع آمریکا در منطقه آسیب می زند.
