کاندیداها دست از بندبازی بردارند، جامعه عرصه سیرک نیست

انتخابات ریاست جمهوری؛ رخداد مهمی است که با انتخاب مردم، سرنوشت و مدیریت کلان یک مملکت را به دست رئیس جمهور منتخب می دهد.
در این میان رسیدن به بالاترین مقام اجرائی کشور نیز ممکن است برای اشخاصی نهایت آمال و آرزو باشد و برای کسب قدرت از هیچ وعده و وعیدی برای ترغیب رأی دهندگان فروگذار نکنند.
وعده هایی پوپولیستی همچون ایجاد ۵ تا ۶ میلیون شغل، رشد اقتصادی ۲۸ درصد و یا اعطای مبالغی همچون ۲۵۰ هزار تومان به عنوان کارانه تنها نمونه هائی از دستاویزهائی است که برخی نامزدها به واسطه آن به دنبال ریختن آرای مردم به نفع خود در صندوق ها هستند.
اما واقعیت امر چیست؟ بودجه سال ۱۳۹۶ بسته شده و برنامه ششم توسعه نیز به تصویب رسیده است و این بدان معنی است که حداقل این وعده ها تا پایان سال ۹۶ محقق نخواهد شد و در صورتی که هر یک از کاندیداها بخواهند بر سر قول خود بمانند، شرایط اسفناکی برای کشور اتفاق خواهد افتاد.
تحقق کارانه ۲۵۰ هزار تومان یعنی اعطای شکلی از یارانه، که به واسطه آن می بایست در بخش هایی دست به آزادسازی قیمت ها بزنیم، که در این صورت قیمت بنزین به لیتری ۴۵۰۰ تومان و دلار به ۷۵۰۰ تومان می رسد و به این به معنی یک تورم ۱۴۰ درصدی است که ارزش پول کشور را به میزان دو سوم کاهش می دهد و این یعنی مرگ خاموش اقتصاد کشور.
اتفاقی که یکبار در سال ۱۳۸۹ تجربه شد و با در پیش گرفتن پروژه های پیش بینی نشده، تورمی ۴۰ درصدی به کشور تحمیل شد و نتیجه آن کاهش یک چهارمی تولید ناخالص داخلی بود.
مسأله مهم در بهبود وضع اقتصادی کشور این است که، شکل دهی به یک فرآیند رو به رشد در اقتصاد حداقل نیازمند یک پروسه ۷-۵ ساله است و عملی کردن چنین وعده های بدون پشتوانه، اقتصاد کشور را به ورطه اضمحلال رهنمون می سازد.
کاندیداهای محترم بهتر است بندبازی را رها کرده و جامعه را عرصه سیرک تصور نکنند.